Fotografie: Robert Oosterbroek. Tekst: Anna Zinchenko
Op 24 februari is het precies een jaar geleden dat de oorlog in Oekraïne begon. Een massale vluchtelingenstroom kwam op gang en de Jaarbeurs in Utrecht was voor veel Oekraïners het eindpunt van hun vlucht en het startpunt van hun verblijf in Nederland. Deze datum en locatie worden aangegrepen voor een landelijke bijeenkomst voor Oekraïense vluchtelingen en een Walk of Hope waaraan iedereen kan meedoen. Stichting Vital’nya en DUIC publiceren tot 24 februari verhalen van vluchtelingen, hulpverleners en andere betrokkenen in Utrecht, zowel in het Nederlands als in het Oekraïens.
Anastasia (34), Kharkiv
Toen mijn man en ik wakker werden van een explosie, was mijn eerste gedachte ‘’we moeten het land verlaten en ons kind redden’’. Ik heb alles wat we nodig hadden ingepakt, maar we besloten toch nog om een paar dagen te wachten. We sliepen om de beurt omdat we zo bang waren. Eerst sliepen we op de gang, daarna gingen we naar de kelder.
Op 5 maart ging het niet meer. In de ochtend verlieten we Kharkiv met een evacuatietrein. Ik zal dit gevoel nooit vergeten, de trein vol mensen met kinderen. Ons werd gevraagd om onze telefoon op vliegtuigstand te zetten, voor onze veiligheid. De kinderen sliepen in onze armen. We wisten niet waar de trein ons heen zou brengen. Eén keer zijn we gestopt. Vrijwilligers gaven ons toen water en wat te eten. Het kostte ons bijna een dag om in Lviv te komen. In Lviv stonden vrijwilligers voor ons klaar die ons onderdak boden zodat we konden slapen en op adem komen. ‘s Morgens werden we naar de Poolse grens gebracht. Dat was het begin van onze reis naar Nederland.
Op 8 maart 2022 kwamen we aan in Utrecht waar we rust en veiligheid hebben gevonden. Hier vlogen er geen straaljagers en hoeven we niet op de gang te slapen. Utrecht heeft een grote indruk gemaakt op ons, door de zorg die we hier krijgen, maar ook door de fietsen en de grachten. Utrecht is ons tweede thuis geworden.
Anastasia met haar zoon Ivan
Анастасія (34) м .Харків
Ми прокинулися від вибуху. Почалася війна. Перша думка – потрібно залишати країну і рятувати дитину. Я зібрала всі необхідні речі. Але вирішили перечекати декілька днів. Ми спали по черзі, бо було дуже страшно. Я з Іваном спала на підлозі в коридорі, потім ми спускалися в підвал.
5 березня вранці ми виїхали на евакуаційному потязі з міста Харкова.Це відчуття я ніколи не забуду, повний потяг людей, дітей, але найгірше було, коли настала ніч і вимкнули світло. Нас попросили вимкнути мобільний інтернет для безпеки, діти спали на руках. Ми не знали напрямок потягу, ми зупинилися лише один раз, де волонтери нам дали воду та їжу. Майже добу ми їхали до Львова. У Львові ми знайшли волонтерів, які надали нам житло, щоб ми могли поспати та перевести подих. Вранці нас довезли до польського кордону. Так почався наш шлях до Нідерландів.
8 березня 2022 року ми приїхали до Утрехта. Ми знайшли спокій. Я розуміла, що тут над головою не літають винищувачі, що нам не потрібно спускатися в бомбосховище, не потрібно спати в коридорі на підлозі, не потрібно більше шукати дві безпечні стіни. Утрехт – місто велосипедів та каналів, це те що вразило найбільше. Утрехт став для нас другим рідним містом та нашою другою домівкою.
Back to Top