Fotografie: Robert Oosterbroek. Tekst: Anna Zinchenko
Op 24 februari is het precies een jaar geleden dat de oorlog in Oekraïne begon. Een massale vluchtelingenstroom kwam op gang en de Jaarbeurs in Utrecht was voor veel Oekraïners het eindpunt van hun vlucht en het startpunt van hun verblijf in Nederland. Deze datum en locatie worden aangegrepen voor een landelijke bijeenkomst voor Oekraïense vluchtelingen en een Walk of Hope waaraan iedereen kan meedoen. Stichting Vital’nya en DUIC publiceren tot 24 februari verhalen van vluchtelingen, hulpverleners en andere betrokkenen in Utrecht, zowel in het Nederlands als in het Oekraïens.
Nadat de oorlog uitbrak ben ik nog 7 dagen in de stad gebleven. Op een van die ochtenden werd ik wakker van een luide explosie. Ik was bang en mijn hele lichaam trilde. Eigenlijk wou ik in de stad blijven, maar de gevechten werden steeds heftiger. Er vlogen straaljagers over mijn huis en mijn wijk was een slagveld. Ik keek uit het raam en het voelde alsof ik in een horrorfilm zat. Ik kon er niet meer tegen en besloot op 3 maart 2022 de stad te verlaten. Vrijwilligers hielpen me naar het station te komen waar ik op de trein stapte richting Polen. Ik verbleef daar in een kamp voor Oekraïners. Mijn familie was daar ook. Samen besloten we naar Nederland te gaan.
Half maart kwam ik aan in Utrecht. Ik werd opgevangen in een gastgezin. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me veilig. Utrecht is een hele mooie stad, het lijkt net een sprookje. Als ik door de stad wandel, vergeet ik even de oorlog. Utrecht geeft me het gevoel van thuis. Ik kan hier werken, heb de mogelijkheid om te studeren en ik kan nieuwe mensen ontmoeten.  Ik voel me hier vrij.
Каріна (23), м. Сєвєроденецьк, Луганська область
Я прокинулася від гучного вибуху. Відчуття страху та тремтіння всього тіла це все що було у мене на той момент. Бойові дії посилювалися. Я лишалася в місті ще 7 днів .Я відчувала страх, але я не вірила що це стосується мене. Над будинком літали винищувачі і це було поле бою, яке я спостерігала з вікна. В той момент я відчувала що я дивлюсь фільм жахів. Я більше не змогла це витримувати. 03.03. я вирішила покидати місто. Волонтери допомогли доїхати до залізничного вокзалу. Я поїхала до Польщі. Я сіла на евакуаційний потяг і доїхала до Львова, потім  до Польщі. Я зупинилася в таборі для українців. Там я познайомилася з сім’єю і ми разом вирішили їхати в Нідерланди. Нідерланди надавали волонтерську допомогу у вигляді перевезень і так я приїхала в Нідерланди.
В середині березня я приїхала в Утрехт, в родину яка прийняла мене. Вперше я відчула безпеку. Місто Утрехт захопив мене своєю красою. Все здавалося казковим та чарівним. В якийсь момент мені здалося, що я потрапила в казку. Коли я ходила містом я забувала про все. Це місто, яке подарувало мені відчуття дому та повернуло до життя. Я відчуваю себе тут вільно, всі мої потреби закриті, я маю змогу працювати, маю можливість навчатися та знайомитися з новими людьми.
Back to Top